Rozdział 27 "Nowi przyjaciele"

   Biegłam przed siebie w nieznanym kierunku. Chciałam uciec jak najdalej od tego przeklętego jeziora. Jak najdalej od tego co się stało. Nie mogłam pojąć tego co się stało. Przecież... Przecież to musiał być sen. To nie mogło wydarzyć się naprawdę. Jednak im dłużej to sobie wmawiałam tym bardziej wiedziałam, że utwierdzam się w kłamstwie. Pięknym kłamstwie, który skrywał okropną prawdę. I co ja miałam z sobą zrobić? Czułam się kompletnie niepotrzebna. Nie widziałam żadnego celu, żadnego światełka w tunelu. Jedynie pustka, smutek i ciemność. Bo przecież jak miało wyglądać moje życie bez Jack'a? Wyobrażałam, że będzie takie piękne jak we wszystkich bajkach, że niedługo mi się oświadczy, wkrótce potem weźmiemy ślub, będziemy mieć dwójkę czy trójkę dzieci i będziemy żyć długo i szczęśliwie. Jednak bez niego cały mój plan wziął w łeb.

   Czułam jakby ktoś zabrał część mnie i zostawił taką wypraną, bez kolorów. Taką, która nie będzie nikim, jedynie kolejną szarą, nieszczęśliwą osobą bez przyszłości czy marzeń. Nie miałam już żadnego celu do którego chciałam dążyć. Nie było przede mną nic. Jedynym pragnieniem było to by Jack wrócił... Jednak to było niemożliwe. Cofnięcie czasu jest niemożliwe do jasnej cholery! Bo gdyby było to świat nie wyglądałby jak wygląda. Czy byłby piękniejszy? Nie mam pojęcia, ale dla mnie na pewno. Wszystkie moje marzenia by się spełniły, byłabym szczęśliwa, bo miłość mojego życia byłaby ze mną. Bo wtedy moje istnienie miałoby jakiś sens... A teraz...?

   Biegłam ile sił w nogach, że brakowało mi tchu. W końcu zwolniłam, ale tak by tylko szybko iść. Gdzie byłam? Wszędzie znajdował się taki sam biały śnieg, a jedynie za mną były moje odciski stóp na śniegu. Tak stóp, bo nawet butów na sobie nie miałam... Musiałam je zdjąć, choć nie mogłam przypomnieć sobie tego momentu. Czułam jak mi zimno. Nie zdarzało mi się to często, a w zasadzie nigdy, ale teraz czułam, że coś jest nie tak... Nie umiałam sobie z tym poradzić... Strasznie zgrabiały mi palce i choć starałam się trzymać ręce jak najbliżej siebie, jakoś się objąć, to nic to nie dawało... Stopy zrobiły się już fioletowe i w ogóle ich nie czułam. Wiedziałam, że zaraz stanę i nie ruszę się dalej. Brakowało mi sił. Nie wiem która była godzina, ale słońce dawno zaszło za widnokręgiem i coraz bardziej czuć było nocny chłód. Zaczynałam się coraz bardziej bać, bo słyszałam głównie swój oddech, chrupanie śniegu pod stopami, a co jakiś czas pohukiwanie sowy i wycie wilków. Gdyby Jack ze mną był to nic by mi się nie stało. On wiedział jak mnie obronić. Wiedział co zrobić w nawet krytycznych sytuacjach. Tak bardzo bo teraz potrzebowałam.

   Wiedziałam, że nie mogę paść w tym miejscu gdzie jestem i zasnąć, bo już więcej mogłam się nie obudzić. Nie miałam już siły iść dalej. Coraz bardziej powłóczyłam nogami. Nie wiedziałam nawet gdzie mogłabym się udać, by nic mi się nie stało, by choć na chwilę odpocząć. Odgłosy zwierząt były coraz głośniejsze, a szum wiatru był coraz bardziej przerażający. Wyczerpanie zaczęło brać górę, a oczy zaczynały się powoli zamykać.

I wtedy zobaczyłam z sześć małych żółtych świecących punkcików. Wtedy jakby świat się dla mnie zatrzymał. Adrenalina podskoczyła mi jeszcze bardziej. Co miałam zrobić?! Uciekać ile sił w nogach, choć wiedziałam, że padnę po chwili czy stać nieruchomo i modlić się, by wilki jednak udały, że mnie nie zauważyły. Dawaj Elsa trzeba podjąć szybką męską decyzję... Gdyby tylko Jack był tu ze mną...

   Zaczęłam biec. W tym momencie uznałam, że jest to jedyne wyjście. Będę mieć choć pięć minut dłużej życia. Najgorsze było jednak to, że nic nie widziałam i co chwila wpadałam na jakieś drzewo czy krzew. Żółte ślepia krwiożerczych wilków mknęły za mną w zawrotnym tempie. Nie miałam żadnych szans by im uciec. Zmęczenie dawało mi się we znaki i choć adrenalina osiągnęła najwyższy poziom na nie wiele już to się zdało. Brakowało mi powietrza, a nogi odmawiały posłuszeństwa. Nagle potknęłam się o jakiś wystający korzeń czy kamień, trudno było to określić i padłam jak długa w śnieg. Nie miałam siły nawet podnieść głowy. Wiedziałam, że to już koniec. Pięknie... Tak oto zginie Elsa, księżniczka Arendelle. Może to zasłużony dla mnie koniec. Krzywdzę wszystkich wokół... Choć tak bardzo się staram nic mi nie wychodzi... 
   Warczenie wilków rozchodziło się bardzo blisko, wręcz kilka centymetrów od mojej głowy. Nie wiem ile w zasadzie było tych oprawców, ale jeden z nich wydobył z gardła mrożący krew w żyłach wycie. Tak to już mój koniec. Zaraz zbierze się tutaj cała wataha i rozerwą mnie żywcem na strzępy. Podniosłam swoją głowę i ujrzałam chyba z sześć par świecących żółtych oczu, które były skierowane ewidentnie ma mnie. To koniec...
   W tym momencie zza chmur wyszedł księżyc, który rozjaśnił ciemność. Poczułam się jakoś bezpieczniej, ale to poczucie bezpieczeństwa zaraz znikło. Teraz widziałam swoich oprawców w pełnej krasie. Były to wielkie białe bisiory, które nie tylko miały te przerażające żółte ślepia, ale i ostre białe zęby, które pięknie odbijały światło. Może w innej sytuacji zachwycałabym się tym puszystym futrem, ale w tej chwili nie miałam ku temu żadnych powodów. Wiedziałam, że zaraz te śnieżnobiałe zęby wbiją się w moją skórę i będzie to piekielnie bolało. Nie będę mieć żadnej taryfy ulgowej i będę umierać w męczarniach. Przyszło mi na myśl tylko pytanie   "Dlaczego tego dotąd nie zrobiły?".
   Jakby ktoś chciał na nie odpowiedzieć, usłyszałam głos, który nie mam pojęcia skąd dochodził. Był bardzo melodyjny i można było go słuchać bez przerwy.

   "Jeszcze nie jest na Ciebie pora".

   Może ten głos rozległ się tylko w mojej głowie? Jednak po chwili wilki jak przestraszone zaczęły uciekać czym prędzej ode mnie. Nie wiedziałam dlaczego. Jedynie księżyc świecił bardziej niż zwykle, a jego okrągła tarcza jakby śmiała się do mnie. Potem moja głowa opadła ciężko na zimny śnieg i co się działo potem to nie mam zielonego pojęcia. 

***

   Obudziłam się i nie mogłam przypomnieć sobie gdzie jestem. Jak zamykałam oczy była mroźna noc, a teraz znajdowałam się w jakimś drewnianym domku, gdzie intensywnie pachniało sianem. Nie potrafiłam określić pory dnia, bo pomieszczenie nie miało okien. Powoli zaczęło docierać do mnie co działo się wokół. Strasznie bolała mnie głowa, przez co nie mogłam na początku zarejestrować co to za domek, ale po chwili namysłu doszłam, że to zwykła stodoła. Leżałam na beli siana, które wbrew pozorom było bardzo wygodne i do tego przykryta byłam jakimś szarym kocem, który przesiąkł zapachem konia. Trochę mi to przeszkadzało, ale sprawił, że było mi bardzo ciepło, a tego bardzo potrzebowałam. Na środku stodoły stała stara latarenka, która dawała nie tylko dużo światła, ale i ciepła.
   Nagle z hukiem otworzyły się drzwi, a do pomieszczenia wtargnął lodowaty podmuch, który prawie zgasił lampę. Otuliłam się szczelniej kocem. Drzwi szybko zamknął ogromny mężczyzna, który tak samo szybko jak ten podmuch wszedł do stodoły. Był wysoki na prawie dwa metry, szeroki w barach i wyglądał na tak silnego, że spokojnie góry mógłby przenosić. Mężczyzna zdjął chustę z twarzy, która osłaniała go przed mrozem. Mimo takiej postury, która mogła przerażać niejedną osobę, twarz miał bardzo pogodną i przyjazną. Miał jasne włosy, jak większość tutejszych mieszkańców, do tego sterczące we wszelkie możliwe strony, ale za to brązowe oczy, które tutaj były rzadkością. Nos miał wielki i trochę kartoflowaty, ale nadawało to jemu zabawnego wyrazu. Usta miał wąskie i prawie niewidoczne, do tego duży podbródek i różowe policzki.
   Nie wiedziałam jak mam się zachować. Czy mam się przedstawić czy skłamać kim jestem i udawać kogoś zupełnie innego. Postanowiłam, że będę siedzieć cicho i poczekam, aż przybysz wykona pierwszy krok.
   Ten jednak jakby w ogóle nie przejmował się moją obecnością. Zdjął z siebie przemoczone wierzchnie ubranie i położył je blisko latarni, by ta choć trochę je wysuszyła. W końcu sam usiadł obok latarni, do której wyciągnął swoje dłonie by też trochę je ogrzać. Dopiero po chwili skierował wzrok na mnie.
   - Hmm...
   Przez tą "wypowiedź" wiedziałam, że nasza rozmowa będzie ciężka. Czułam się bezsilna. Może w końcu tajemniczy przybysz powie choć coś bardziej artykułowanego.
   - Jak się tam znalazłaś? - jego pytanie kompletnie wyprowadziło mnie z równowagi.
   - Gdzie "tam"? - powiedziałam. Mój głos był bardzo słaby i miałam ogromną chrypę. Zaraz złapałam się za szyję, choć wiedziałam, że i tak w niczym to nie pomoże.
Jego wyraźnie zmartwił mój zły stan i szybko wyszedł ze stodoły nawet nie zakładając swoich wierzchnich ciuchów. Tak samo szybko jak wyszedł, wrócił z wielkim kubkiem, z którego unosiła się para.
   - Wypij, powinno pomóc.
   Podał mi gorący kubek. Ciecz w tym jakoś nie wyglądała zachęcająco i nie pachniała za ładnie. Jednak by nie zrobić przykrości mężczyźnie choć spróbowałam napoju. Lepiej smakował niż wyglądał i czułam, że faktycznie z moim gardłem jest trochę lepiej. Sama ciepła ciecz była dobra, by rozgrzać mnie od środka jeszcze bardziej.
   - "Tam" w sensie tej zaspie... - wyrwał mnie tym z zamyślenia.
   - Jakiej zaspie, przecież...
   Przecież byłam w środku lasu! Jakim cudem znalazłam się w tej stodole?! Nie mogłam przypomnieć sobie tego momentu...
   - A co ja robię tutaj? - zadałam w końcu to pytanie.
   - Widzisz... - widać, że był trochę zmieszany. - Chodziłem jak zwykle po lesie, ale dzisiaj wybrałem inną trasę. Patrzę, a tam ogromna zaspa. Miałem ją ominąć, ale coś przykuło moją uwagę. Odgarnąłem śnieg, a tam... no cóż ty, fioletowa jak trup. Myślałem, że nie żyjesz. Jednak usłyszałem cicho bijące serce i wiedziałem, że jeszcze mam szansę Cię uratować. Zaniosłem więc tutaj i próbowałem zrobić cokolwiek by ten przerażający fiolet zniknął z twojej skóry. - przyjrzał mi się dokładnie. - Jest już dużo lepiej... Więc właśnie stąd moje pytanie: skąd się tam wzięłaś? I tak w ogóle czemu byłaś bez butów...?
   - Widzisz to długa historia...
   - Ja lubię słuchać...
   Mężczyzna wzbudził moje zaufanie, ale nie aż tak by opowiedzieć mu tragedię swojego życia. Nie wiedziałam jak się nawet nazywa! Do jasnej cholery! To była dla mnie naprawdę dziwna i niezręczna sytuacja. Chyba domyślił się co tak zakrząta mój umysł i trochę też się zmieszał.
   - Jeju... Przepraszam. Ja się nawet nie przedstawiłem. Jestem Kristoff. Alpinista, bo chyba tak można mnie nazwać... A do tego... Hm... Kocham lód, którym handluję, szczególnie latem...
   Handlarz lodu? No nieźle. Nie dziwię się zatem skąd ma taką muskulaturę. Bloki lodu są strasznie ciężkie...
   - Ja jestem Elsa. Miło mi - posłałam mu ciepły uśmiech.
   - Mnie również. - można powiedzieć, że sprawę formalną mieliśmy za sobą. 

   Zapadła niezręczna cisza. Zastanawiałam się czy zaufać Kristoffowi i opowiedzieć mu wszystko. Szczerze potrzebowałam kogoś, by się zwierzyć. Tylko czy to była odpowiednia osoba? W sumie nie widziałam, ale pewnie i tak wszystko się wkrótce wyda. Ja potrzebowałam jakieś rady co robić dalej.

   Zebrałam się na odwagę i opowiedziałam mu wszystko, pomijając jakieś nieistotne i krępujące szczegóły. Kristoff słuchał mnie uważnie. Czasami tylko się wtrącał, szczególnie pytając o imiona, którymi się posługiwałam, a nie odniosłam się kto to dla mnie jest. Jak mówiłam o Roxi, też wyraził się o niej w niepochlebny sposób, choć widział ją tylko raz. Gdy wreszcie doszłam do końca opowieści i czekałam na jego reakcję ten kompletnie się zamyślił.    Nie wiedziałam czy powinnam wyrwać go z tego stanu czy poczekać. Chciałam dopić tą tajemniczą ciecz, ale że ta zrobiła się zimna i smakowała już tak samo źle jak pachniała, więc odłożyłam kubek. Poczułam jak powoli zaczyna ogarniać mnie senność.

   - Nie wiem jak ci pomóc. Bardzo bym chciał, ale nie umiem... Bardzo mi przykro z powodu twojej straty... - jego głos był bardzo przygnębiony i miałam wrażenie, że zaraz zacznie płakać.

   Ja również starałam się nie rozkleić... Czułam się okropnie... Łzy szybko zebrały się do oczu i nie miałam siły ich już powstrzymać. Zaczęły lecieć obficie po moich policzkach. Pytanie „Dlaczego?” cały czas pobrzmiewało w mojej głowie.

   Kristoff wstał i zaczął kierować się w stronę wyjścia. Wyszedł nie mówiąc ani słowa. Przysunęłam się bliżej lampy chcąc ogrzać sobie ręce. Wtedy drzwi znowu się otworzyły i zdmuchnęły ogień. Kristoff siłował się z jakimś zwierzęciem przypominającym konia, by ten wszedł do środka. Po kilku minutach próby, gdy już myślałam, że zamarznę, zwierzę wreszcie weszło do środka.
   - To jest Sven. - pokazał na zwierzęcia Kristoff, który okazał się reniferem, a nie koniem. - Powiedz "dzień dobry" Sven.
   - Dzień dobry.
   Głos nie pochodził od zwierzaka, ale od Kristoffa, który zmienił swój głos na bardzo karykaturalny.
   - Widzisz Sven, to jest Elsa. - pomachałam zwierzakowi. - Elsa jest bardzo przygnębiona. Dużo przeszła.
   - Czy to ta, którą znaleźliśmy w lesie.
   - A jakżeby inaczej.
   - Miło mi bardzo.
   Ta "rozmowa" trwała jeszcze trochę, a ja zastanawiałam się komu ja właściwie powierzyłam swoje tajemnice... Przecież to jest wariat! On chyba ma schizofrenię... I nie wiedziałam, czy on naprawdę myśli, że Sven z nim rozmawia czy jednak gra to bardziej dla picu czy jak...? Może on jest strasznie samotny i dlatego rozmawia sam ze sobą...? Nie wiedziałam czy przyjąć to na chłodno i z powagą czy zacząć się śmiać, bo Sven naprawdę wyglądał jakby mówił te słowa, które wypowiadał za niego Kristoff. Świetny teatrzyk brzuchomówcy, nie powiem. Tak... W końcu parsknęłam śmiechem, który przypomniał moim nowym przyjaciołom, że też tu jestem.
   - A zatem... - zorientował się, że nie zamknął drzwi i szybko to zrobił. Z kieszeni wyjął również pudełko zapałek i podpalił latarenkę. - Co zamierzasz zrobić...?
   - Dobre pytanie...
   Nie wiedziałam. Myślałam, że może Kristoff mi pomoże, ale wiedziałam, że ja sama muszę podjąć tą decyzję. Chciałam uciekać, ale nie ucieknie się przed przeszłością. Nie ukryje się w lesie na długi czas, bo będą mnie poszukiwać. Poza tym przecież jest jeszcze Ania, mama i tata... Nie mogę tak ich zostawić... Tak samo Emma... Będą za mną strasznie tęsknić...
   O Boże! Emma! Co się z nią stało?! Czy znała drogę do domu? Czy bezpiecznie wróciła? Jak mogłam o niej zapomnieć?! Jak?!

   Kristoff zobaczył moje przerażenie i starał się mnie uspokoić. Ja bardzo chciałam ją znaleźć i zobaczyć, czy nic jej się nie stało. Mechanicznie wręcz wstałam i skierowałam się w stronę drzwi. Jednak gdy tylko zrobiłam krok, poczułam, że lecę. Na szczęście Kristoff mnie złapał i posadził na powrót na beli siana. Moje stopy były dalej fioletowe, tak że nie miałam w nich czucia. Przeraziłam się, że tak strasznie to wygląda. Nie powinno tak być. Przecież jestem „królową zimy” czyż nie? To jakim cudem mogę w ogóle odczuwać zimno? I dlaczego zamarzam...?

   - Musisz wrócić do miasteczka... Tutaj sobie nie poradzisz... - powiedział jak głos rozsądku. - Poza tym musisz porządnie się wyleczyć, by nie złapać jakiegoś choróbska...

   - Tak... - wiedziałam, że to jedyne wyjście.

   Strasznie zaczęło mnie mulić i choć bardzo chciałam jeszcze zapytać Kristoffa o jego przeszłość czy o cokolwiek, by dowiedzieć się o nim więcej, nie miałam już na to siły, a oczy same zaczęły mi się zamykać. Kristoff widząc, że walczę ze snem przykrył mnie dodatkowym kocem, który leżał w kącie stodoły i okrył mnie szczelniej. Było mi tak ciepło, że nawet nie wiem kiedy zamknęłam oczy i zasnęłam.

***

   - Hej... Obudź się...

   - Mmmm...

   Nie wiedziałam o co chodzi. Przewróciłam się na drugi bok i próbowałam znów zasnąć.

   - Wiem, że fajnie Ci się śpi, ale powinniśmy już się zbierać...

   - Tak, tak... Jeszcze pięć minut...

   - Słuchaj jest już dobrze po ósmej... Jeżeli chcesz dojechać do Arendelle przed zmierzchem to powinniśmy już się zbierać...

   Przed zmierzchem?! To aż tak daleko? Obudziłam się, jakby ktoś oblał mnie kubłem zimnej wody, na która zresztą wcale nie miałam ochoty. Kristoff przyniósł mi śniadanie, które składało się z jakiegoś kleiku, który bardzo przypominał wczorajszy napój, tyle że był gęstszy. Cóż... Nie mogłam narzekać. Mogłam przecież leżeć martwa gdzieś w lesie rozszarpana przez wilki, więc wizja zjedzenia obrzydliwego kleiku nie była najgorsza.

   Kristoff zostawił mnie samą z miską gorącej wody, bym mogła się trochę umyć. Wtedy odkryłam, że mam strasznie dużo siniaków i zadrapań, jak i mniejsze fioletowe plamy, które alarmowały o odmrożeniu... Miałam nadzieję, że wkrótce wszystko wróci do normy... Względnej normy.

   Nie miałam innych ciuchów niż te, w które ubrana byłam w czasie tego okropnego wypadku, więc je musiałam założyć. Na szczęście Kristoffowi udało się zorganizować grube skarpety, które zastępowały mi buty. Dostałam od niego również ciepły płaszcz. Przeglądając się w małym lusterku, które również mi zostawił zobaczyłam, że wyglądam jakbym nie spała od kilku dni. Miałam ogromne sińce pod oczami, a moja nowa „stylizacja” nadawała mi wręcz miano bezdomnej. Najważniejsze, że było mi ciepło. Wkrótce znowu będę chodzić w wytwornych sukniach z atłasu czy innych szlachetnych materiałów.

   Kristoff przeniósł mnie delikatnie na sanie, którymi mieliśmy jechać. Nie była to karoca, jaką rzadko, ale jednak czasami przejeżdżaliśmy z rodzicami wokół królestwa. Były to zwykłe drewniane sanie, bez żadnych większych ścianek, które mogły uchroń przed wiatrem, a tym bardziej bez dachu, który chroniłby przed deszczem czy śniegiem. Przypominały bardzo sanie jakie widziałam w książkach o na przykład św. Mikołaju. Miały delikatne zdobienia, bardzo kunsztownie wykonane, wszystko w kolorze dębu, z którego zresztą były wykonane, pomalowane tylko przeźroczystym lakierem. W środku było trochę twardo, ale lepiej jechać niż iść pieszo. Sven był zaprzęgnięty i gdy tylko mnie ujrzał merdał ogonem jak pies. W ogóle jego zachowanie bardziej przypominało psa niż renifera. Widać, że tak jak swój pan zmienił lekko swoje zachowanie...

    Kristoff zapakował jeszcze jakieś rzeczy do pojazdu i usiadł obok mnie, wziął wodze i ruszyliśmy. Poczułam mocne szarpnięcie, ale po chwili wszystko było dobrze. Mróz nie ustępował, ale teraz mogłam się przed nim ukryć w jeszcze dodatkowym kocu.

Na początku jechaliśmy w ciszy. Jedyne dźwięki wydawał Sven swoimi krokami jak i szuranie sań po śniegu. Potem zaczęliśmy rozmawiać o jakiś pierdołach. Aż w końcu dowiedziałam się co nieco o nim samym.

   Dowiedziałam się, że nie pamięta nic do około szóstego roku życia. Najwcześniejsze wspomnienia to jak chodził po lesie razem ze Svenem. Zawsze byli kompanami, od małego. Byli wręcz jak bracia. (Zrobiło mi się wtedy bardzo przykro... Kristoff miał lepszą relacje ze swoim zwierzakiem niż ja ze swoją siostrą...) Potem opowiedział jak w zasadzie przez duży przypadek poznał swoją rodzinę, którą stały się trolle. Tak, te same trolle, które pomogły Ani i Jack'owi. Gdy zapytałam czy Baltazar zawsze był taki zrzędliwy, on odparł, że niestety tak. Potem ze względu na to, że musiał i chciał choć trochę wejść w środowisko ludzi musiał znaleźć pracę. Odpowiednią okazała się właśnie wspinaczka i kruszenie lodu, którego bardzo brakowało szczególnie latem. Nie tylko do samego schładzania, ale i jako rozpuszczony do picia.

   Tak w miłej atmosferze i z częstymi wybuchami śmiechu dotarliśmy w końcu do Arendelle. Faktycznie jak Kristoff zapowiadał, że będziemy przed zmrokiem i miał rację. Miasteczko powoli zaczęło zamierać. W domach paliły się światła, a po dworze biegały jeszcze dzieciaki, których rodzice jeszcze nie zdążyli zawołać i zaprowadzić do domu. Jeszcze szybkim krokiem wracali spóźnieni mężowie z pracy do domu, gdzie czekała na nich ciepła zupa. Na samo wspomnienie jedzenia w brzuchu zaczęło mi przeraźliwie burczeć.

   - Oho, ktoś tu jest głodny...

   - Dziwisz się?

   - Nie... Ale zaraz będziesz w domu. Niestety tutaj będę musiał cię wysadzić, bo nie mogę pojechać dalej...

   I faktycznie po jakieś minucie Kristoff zaparkował sanie przed głównym placem. Nie chciałam by znowu nosił mnie na rękach. Wolałam sama, albo z lekką pomocą dojść do bramy. Nie lubiłam być zależna od innych. Gdy moje stopy dotknęły stopy czułam się bardzo dziwnie. Do domu miałam do przejścia cały plac, który pokonywałam w jakąś minutę czy dwie. Teraz wiedziałam, że spokojnie zajmie mi to więcej, z dziesięć jak nie więcej...

   Zwracaliśmy na siebie uwagę wszystkich przechodniów. No, byliśmy bardzo dziwnymi osobnikami w tym momencie. Miny ludzi były komiczne, tak że z Kristoffem co chwilę wybuchaliśmy śmiechem. Pokonaliśmy spokojnie połowę dystansu, gdy spotkaliśmy osobę, która nie mieliśmy ochoty oglądać.

   - Proszę proszę... Kto tu do nas zawitał... - powiedziała Roxi. - Wyglądasz okropnie.

Wolałam zachować dyplomatyczną ciszę i próbowaliśmy iść dalej, jednak dziewczyna zastąpiła nam drogę.

   - Widzę, że już znalazłaś nowego chłoptasia... A Jack? Zapomniałaś o nim?

Czułam jak do oczu zbierają się piekące łzy, ale nie chciałam pokazać jej swojej słabości.

   - Nie rozumiesz?! Jack zginął przez CIEBIE!

   - Skąd ty o tym wiesz...? - wysyczałam przez zęby.

   - Skąd wiem...? Emma żaliła się swojej mamie o całym zdarzeniu. I wiem jaka to dla ciebie strata. Myślisz, że nie wiem o czym myślisz? Wiem o wszystkim. Potrafię odczytać twoje myśli i słyszę je tak samo głośno jak te słowa przez ciebie wypowiedziane. Ale myśli są zdecydowanie lepsze. Nie możesz ich tak ukryć...

   Co?! To mnie kompletnie wyprowadziło z równowagi. Czułam jakbym dostała od niej policzek. Straciłam już kompletnie równowagę, że gdyby nie Kristoff leżałabym już dawno na ziemi.

   - Nawet o tym nie pomyślałaś, prawda? A skąd bym wiedziała o twojej przeszłości? O tych twoich wszystkich bólach, cierpieniach... Przyznam, że karmienie się twoją niedolą jest naprawdę super. Brakowało mi tego, bo ostatnio byłaś taka „szczęśliwa”...

   Próbowałam przejść obok i jak najszybciej znaleźć się w swoim pokoju i wypłakać w poduszkę. Nienawidziłam jak tak mnie atakowała, Czułam się taka bezbronna i zarazem naga, bo chyba tak to mogę nazwać, skoro znała wszystkie moje przemyślenia.

   - Możesz ją zostawić? - zapytał grzecznie Kristoff.

   - Odezwał się „bohater”. - podziałało na tyle, że na niego skierowała swój wzrok.

   - Zachowujesz się jak dziecko, któremu zabrano zabawkę i wyżywa się na innych. Odczep się od Elsy. - powiedział łagodnie, ale stanowczo.

   Nie czekał aż powie jeszcze słowo i przyspieszył kroku, że przez parę metrów niósł mnie w powietrzu. Zostawił Roxi zdezorientowaną pośrodku placu. Czułam się trochę jak zwycięzca i to wszystko dzięki mojemu nowemu przyjacielowi.

   Mój bohater zostawił mnie przed drzwiami, które prowadziły do zamku.

   - Mam kogoś zawołać, czy jak wejdziesz na górę...?

   W tym momencie Kai wyszedł pędem z zamku.

   - O Boże... Jak ty księżniczko wyglądasz...? Trzeba Ci zaraz zrobić ciepłą kąpiel...

   Kristoff przekazał mnie lokajowi.

   - To do szybkiego zobaczenia. - powiedział na odchodne.

   - Do zobaczenia. - pomachałam mu jeszcze.

   Kristoff szybkim krokiem udał się do swojego Svena i odjechał w stronę swojego domu. Taką przynajmniej miałam nadzieję... Mnie czekała trudna rozmowa z rodzicami, bo już Kai zdążył mi powiedzieć, że zauważyli moją nieobecność.

   Super...

Przepraszam, że tak długo, ale zawsze ma problem by pogodzić obowiązki i przyjemności. Mam nadzieję, że nie zawiedliście się czy coś... Do następnego! :*