Rozdział 34 "Wróg może stać się przyjacielem...?"

   - Żartujesz?! - krzyknęłam zdenerwowana.

   - Nie. - odpowiedział Czkawka spokojnie.

   - A-ale...

   - Potrafisz. - jego głos był przesadnie spokojny. - Aby coś osiągnąć musisz pokonać swój strach.

   - Tego nie pokonam...

  Przede mną stał ten sam brązowy smok, który o mało mnie nie zabił, a teraz Czkawka wymyślił sobie, że będę na nim lecieć. Czyż to nie jest śmieszne?!

  Byliśmy w „stajni dla smoków”, bo tylko tak to mogłam nazwać. Każdy smok znajdował się w swoim boksie i jak nie był u boku swojego właściciela, a nie mógł mieszkać z nim w domu, to tutaj znajdował się jego drugi dom. Większość smoków w tych boksach jednak nie miała właściciela i czekała na swojego „wybawcę” z metalowych krat.
  Brązowy smok, wielki jak pięciometrowy głaz, miał pysk zawiązany w metalowym kagańcu i cały był przywiązany do stalowej konstrukcji budynku. Jednak to nie zmieniało faktu, że może się wyrwać z więzów i dalej siać postrach...

   - Jesteś silną i niezależną kobietą...

   - Nie cukrz mi tu... - przerwałam mu.

   - ...Czy w tym ma ci przeszkodzić ten czekoladowy gad? - dokończył.

  Powiedzieć, że byłam wkurzona to mało powiedziane. Jeszcze potęgował to wszystko strach, wręcz paniczny. Nie było mowy bym dotknęła pyska tego smoka, skoro dopiero co chciał odgryźć moją rękę. Czy ten Czkawka zwariował?!

   - Zrozumiem jak wybierzesz takiego Gronkla czy jakiegoś Koszmara Ponocnika...

  Gronkiel był smokiem bardzo podobnym do wielkiego woła z wielką paszczą i malutkimi oczkami. Przypominał opeklowaną szynkę, tyle że rolę sznurka pełniły jego wielkie brodawki.

  Koszmar Ponocnik to podobnie przerażająca bestia do tej czekoladowej, jednak jego wielką wadą było to, że wszystkie jego łuski paliły się jak rozżarzony węgiel. W tym wypadku bestia, która stała przede mną i gniewnie na mnie patrzyła wydawała się trochę mniej przerażająca.

   - Okey...

  Wiedział, że jak będzie mnie podpuszczał to nie przestanę walczyć. Sprytne zagranie.

   - To co mam zrobić? - powiedziałam trochę zrezygnowana.

   - Musisz spojrzeć mu prosto w oczy i starać się położyć rękę między nozdrzami. Gdy ten się zgodzi i nie będzie wyrywał się spod twojego dotyku, będziesz mogła postarać się go dosiąść.

   - I ty myślisz, że on nie będzie chciał mnie pożreć?!

   - Może będzie...

   - Dzięki...

  Moje serce łopotało mi w piersi jakby chciało zaraz stamtąd wylecieć. Moje nogi były jak z waty, że trudno było mi zrobić krok w stronę bestii, która wierciła się i szarpała próbując wyrwać z więzów. Miałam patrzeć jej w oczy, ale gdy tylko spojrzałam w tą stronę jego źrenice zaraz się zwężyły i smok stał się jeszcze bardziej agresywny.

   - N-nie... Nie zrobię tego.

   - Nie poddawaj się w takiej chwili.

  Może faktycznie...? Nic nie szkodziło mi spróbować. Zrobiłam zatem kolejny krok w stronę smoka. Ten starał się oddalić ode mnie jak najbardziej i wyrywał swój pysk z żelaznego uścisku. Nawet Czkawka się cofnął.

  Ja... Nie umiałam tego zrobić. Przed oczami przelatywały mi wydarzenia ze spotkania z brązową bestią i to jak bardzo chciała mnie skrzywdzić. Nie umiałam przekonać się, by jej zaufać. Zapewne to czuła, więc nie było mowy o jakiejkolwiek dobrej relacji. W moich oczach pojawiły się łzy. Zaczęłam płakać i przeklinać się w duchu za swoją nieudolność...

   - Czekaj! - zawołał za mną Czkawka.

  Ja jednak pędziłam przed siebie, nie do końca wiedząc w jakim kierunku.

  Bałam się. Po prostu się bałam i nie potrafiłam jakkolwiek tego strachu pokonać. Słyszałam warczenie bestii, widziałam jego oczy wlepione we mnie jak w zwierzynę, która zaraz miała zostać jego posiłkiem.   Spotkanie z tym potworem kosztowało mnie za wiele wspomnień. Moja prawa ręka bolała jak wtedy, kiedy jego ogon o nią zahaczył. Piekła tak samo mocno. Myślałam, że rana się z powrotem otworzyła, ale to było tylko złudzenie.

   Mijałam po drodze wikingów, którzy patrzyli na mnie jak na pomyloną. Jakby nikt nie mógł u nich płakać, ani w jakikolwiek sposób wyrażać swojego smutku. Byli pewnie tak twardzi, że jedyne łzy jakie wychodziły z ich oczu były z bólu przenoszenia ponadprzeciętnego ciężaru.

  Usiadłam pod wysoką sosną i wtedy łzy lały się już strumieniami. Jak mogłam oswoić taką bestię? Jak mogłam jej w ogóle zaufać skoro chciała skrzywdzić mnie i moją rodzinę?

  Był to potwór ze trzy razy większy od Szczerbatka, a jego skrzydła powiększały go jeszcze dwukrotnie. Paszcza zawierała ze sto lśniących śnieżnobiałych zębów gotowych w każdej chwili chwycić mnie i połknąć w całości. Nie był to taki potulny baranek jak smok Czkawki.

  Wiedziałam, że opóźniam wyprawę do Szkocji. Nie mogłam lecieć na nieoswojonym smoku, bo jak mówił Czkawka, ten zrzucił by mnie po dziesięciu metrach. Jednak ten cały Gronkiel nie wydawał się by mógł coś unieść, jak ledwo sam unosił siebie na swoich mikroskrzydełkach.

  Gdy zastanawiałam się co mam ze sobą zrobić, usłyszałam krzyk. Myślałam, że komuś coś się stało, więc szybko podniosłam się i zaczęłam biec w stronę głosu.

  Iglasty las Berg nie był miejscem, które znałam, więc co chwilę miałam liczne spotkanie z ziemią. Starałam się jednak jakoś wyjść z tego z twarzą i zamiast skakać po kamieniach lepsze było wybijanie się z wystających korzeni.

  Krzyk pojawiał się co jakiś czas, jednak im byłam bliżej źródła dźwięku wiedziałam, że nie było krzyk przerażenia czy jakiegokolwiek strachu. Przypominał raczej okrzyk wojenny, taki, który mógł jakoś odstraszyć wojownika a zarazem dać upust wszelakim emocjom.

  Gdy byłam już bardzo blisko wysunęłam głowę zza wielkiego głazu i ujrzałam dziewczynę z tarczą i toporem. Stała do mnie tyłem, jednak nie przypominała bardzo innych kobiet z wioski. Była wysoka i szczupła, mniej więcej mojej postury, tyle że zdecydowanie bardziej wysportowana. Miała też średniej długości blond warkocz, który leniwie zwisał z tyłu jej głowy. Ubrana była w luźną czarną spódniczkę, którą podtrzymywał metalowy pasek, tutejszy znak rozpoznawczy, oraz luźną czerwoną bluzkę, na którą zarzucona była kamizelka wykonana z owczej wełny. Nosiła także długie do kolan wiązane czarne buty. Dziewczyna wymachiwała długim mieczem, który trzymała w swojej prawej ręce, a w lewej trzymała okrągłą drewniano-metalową tarczę. To ona tak krzyczała. Atakowała postać po drugiej strony polany, którym był rosły chłopka. Ten, choć widać, że młody, bardzo przypominał swoją posturą innych wikingów. Był wysoki na dwa metry, miał blond włosy i całkiem spory zarost o tym samym kolorze. Twarz miał okrągłą i bladą. Ubrany był w zwykły roboczy strój jakim były zielone spodnie i brązowa koszula w kratę jak i popularne tu brązowe buty za kostkę. Tak jak dziewczyna trzymał miecz i tarczę.

  Para walczyła ze sobą w istny waleczny sposób. Dziewczyna, która raz po raz krzyczała, nawalała go mieczem, robiła wokół salta i była zdecydowanie lepsza od chłopaka. Ten jednak dobrze się bronił i starał się nie oberwać. Jednak w pewnym momencie jakby strony się odwróciły, bo dziewczyna potknęła się o wystający kamień i zaorała twarzą o ziemię. Szybko jednak się otrząsnęła, ale chłopak wykorzystując ten upadek zaczął ciąć powietrze wokół niej i ta starała się jak najbardziej uciekać przed ciosami i osłaniać tarczą. Nie mogąc nigdzie uciec, bo chłopak swoją rosłą posturą i zgrabnymi ruchami zagradzał jej każde wyjście z sytuacji dotarli aż po skraj polany, gdzie „arena” się kończyła.

   - Ok! Poddaję się! - krzyknęła.

   - Hahahahahaha! - zaśmiał się chłopak zalewając polanę świńskim rechotem. - Ty się poddajesz?!

   - Nie do końca... - powiedziała ciszej i korzystając z wyprostowanej pozycji chłopaka podcięła mu nogi, tak że wywinął koziołka do tyłu. - Ja do końca się nigdy nie poddaję.

   - Och ty... - nawet z daleka potrafiłam ujrzeć jego czerwone policzki. - Chodź tu...

  Pociągnął ją mocno do siebie i pocałował. Ta odwzajemniła pocałunek i razem przeturlali się po trawie w namiętnym uścisku.

  Głupio było mi ich podglądać, bo zrobiła się z tego dość intymna sytuacja.

  Zaczęłam iść z powrotem. Zastanawiałam się kim jest ta para i czy kiedyś dane będzie mi ich bliżej poznać...

  Stawiając kolejne kroki po mokrej jeszcze od rosy trawie, zorientowałam się, że nie wiem jak dojść do wioski. To było bardzo mądre iść po nieznanym lesie samej. Wszelkie ślady jakie zrobiłam nie były jakieś trwałe i szybko zniknęły, więc skazana byłam na tułaczkę po wielkim i trochę przerażającym lesie. Nie mogłam się załamać. Zaczęłam iść przed siebie, bo tak wydawało mi się, że to dobra droga.

  Wszechogarniająca butelkowa zieleń była dla mnie niezwykła. Cały las pełny był malutkich i kłujących igieł. Kora drzew była tak samo zielona jak igły przez porastający je mech. Zielono było wzdłuż i wszerz, więc tylko ledwo przedzierające się przez gałęzie niebo wyróżniało się swoją niebieskością. Chłonęłam zapach lasu i wsłuchiwałam się w odgłosy cicho śpiewających ptaków, dzięki czemu droga nie wydawała się taka uciążliwa.

  Nagle poczułam jak strasznie przyspieszyło mi bicie serca. Czas jakby na chwilę zwolnił. Czułam, że za mną coś jest. Usłyszałam łamanie suchych gałązek i ciężkie kroki, Pomału zaczęłam się odwracać. Nie mogłam uwierzyć w to co widzę. To coś było stworzeniem kompletnie innym niż się spodziewałam. Myślałam, że to jakiś mały smok, może jeleń czy niedźwiedź...

  To coś też w sumie kojarzyło się z lasem, ale nie w takiej formie. Stworzenie przypominało dzika, ale było ze dwa razy większe i potężniejsze. Jednak nie składało się z krwi czy kości, ale z posklejanych, lejącą się gdzieniegdzie lawą, kamieni. Jego czarne oczy, które wydawały się jakby były bez żadnej duszy, wpatrywały się we mnie jak w zwierzynę. Z jego nozdrzy wydobywały się kłęby dymu, a cała jego postać wtedy się nadymała i lawa stawała się jeszcze bardziej gorąca i lała po jego bokach. Był jak przenośny i złowrogi piec kuźni.

  Nie wykonywałam żadnego ruchu, powietrze też nie chciało opuścić moich płuc. Cała moja głowa aż pulsowała i słyszałam w głowie bicie swojego serca. Dzik też tylko na mnie patrzył. Nie wiedziałam co mam zrobić. Myślałam, że może sobie pójdzie.

  Jednak czas mijał strasznie wolno i nie wiedziałam jak długo mam jeszcze czekać. Wiedziałam, że jak zacznę uciekać to potwór pobiegnie za mną. Czekałam, kto wykona pierwszy ruch.

  Bestia zaczęła szybciej oddychać i lawa opryskała pobliskie drzewa i ściółkę. Te zaczęły powoli tlić się i ogień zaczął przenosić się dalej. Widziałam jak na moich oczach pożar zaczyna pochłaniać las.

  Wtedy oczy dzika błysnęły. Zaczął kopać tylną racicą w ziemi i dziwnie potrząsać łbem. Ruszył. Za sobą zostawiał smugę lawy, która zaczęła pożerać wszechogarniającą zieleń.

  Odwróciłam się i zaczęłam uciekać. Chyba nigdy nie biegłam aż tak szybko. Słyszałam jednak chrapliwy oddech dzika na swoim karku. Ten, choć był daleko, biegł szybciej ode mnie i wiedziałam, że zaraz mnie dopadnie. Skręciłam nagle w prawo. Usłyszałam jak rąbnął w coś mocno. Spojrzałam przez ramię i widziałam jak pada wiekowy świerk. Bestia otrząsnęła się jakby z szoku i znowu zaczęła mnie gonić.

  Wiedziałam już, że średnio wyrabia na zakrętach. To całkiem niezła podpowiedź. Jednak problem był taki, że nie mogłam się cofnąć. Zaczynało brakować mi czystego powietrza i potwornie kaszlałam. Dym drażnił tez moje oczy i te kolejny raz dzisiaj się zaszkliły.

  Tym razem skręciłam raptownie w lewo, ale dzik nie rąbnął już w drzewo. Słyszałam jak ostro zatrzymuje się na ściółce i znów nabiera rozpędu. Nie wiedziałam czy kiedykolwiek go zgubię.

  Słyszałam, że bestia nieubłaganie się zbliża, więc znów chciałam skręcić, ale potknęłam się o wystający korzeń. Dzik był za blisko bym zdążyła wstać i zdążyła uciec. Był ode mnie zaledwie dziesięć metrów i zbliżał się z ogromną prędkością. Zamknęłam oczy i czekałam na przerażający ból.

  Jednak zamiast niego usłyszałam pisk świni. Szybko otworzyłam oczy i ujrzałam grubą lodową ścianę. Dzik znajdował się niecały metr ode mnie i patrzył złowrogo tymi paciorkowatymi oczkami. Wytwarzał strasznie dużo pary, która zaczęła topić dzielący nas lód. Raptownie wstałam i zaczęłam biec w stronę rozchodzącego się gwaru. Byłam tak strasznie blisko wioski, a nie słyszałam tego wcześniej.

  Nie myślałam wtedy, czy to dobry pomysł, że przyprowadzam taką bestię do wioski. Chciałam wtedy uratować jedynie swoją skórę.

  Wbiegłam pędem na główny plac. Wszyscy patrzyli na mnie znów jak na dziwną. Jednak po chwili z gąszczu wyłonił się dzik i wszyscy tez dostali niemałego pietra. Zaczęli krzyczeć i wpadać w panikę.

  Ja nie patrzyłam do jakiego budynku wchodzę. Uchyliłam drewniane drzwi i wślizgnęłam się do środka. Wiedziałam, że mieszkańcy poradzą sobie z tą dziwną przerośniętą świnią. Starałam się unormować oddech i spowolnić bicie serca. Dopiero po chwili doszło do mnie, że jestem w stajni dla smoków. Stworzenia były bardzo niespokojne i widać, że musiały odczuwać bliskość dzika, z którym najwyraźniej nie były w przyjaźni. Czekoladowa bestia znajdowała się na samym końcu pomieszczenia, ale nie chciałam w żaden sposób się tam znaleźć.

  Wtedy z hukiem otworzyły się wrota stajni. Dzik widocznie się na mnie uwziął i wyczuł mój zapach. Wystraszone smoki poderwały się ze swoich boksów i zaczęły uciekać otwartym wyjściem. Po drodze trochę przesunęły bestię, że ta wpadła na kolumny podtrzymujące budynek. Belki wykonane były z drewna i niestety szybko zajęły się ogniem. Drewniano-metalowa konstrukcja choć wyglądała na solidną i wytrzymałą, takiego ognia wytrzymać już nie mogły. Moje jedyne wyjście zostało odcięte przez wszechogarniający ogień.

  Jedyne co mogłam zrobić to biec wgłąb pomieszczenia. Posyłałam za sobą lodowe promienie, które w jakimś stopniu ogłuszały dzika, powodując zwolnienie jego pędu. Dobiegłam w końcu do boksu smoka. Ten patrzył na mnie złowrogo.

  Utworzyłam ogromną ścianę oddzielającą mnie od dzika. Miałam nadzieję, że przetrzyma go tam choć na pięć minut...

   - Musisz mi pomóc! - krzyknęłam do smoka.

  Ten patrzył na mnie jak na dziwaczkę, że jak mogę prosić go o jakąkolwiek przysługę. Szarpał się strasznie, gdy starałam się jakoś zbliżyć.

   - Ty nie rozumiesz! - krzyczałam dalej, choć dym strasznie drażnił moje gardło. - Metal wtopi się w twoje łuski i będzie cię potwornie boleć, rozumiesz?!

  Smok wyglądał jakby zastanawiał się nad tym zdaniem. Dałabym mu więcej czasu, ale widziałam jak po drugiej stronie mojej bariery dzik szykuje się do ponownej szarży. Bariera długo tak nie pociągnie...

   - Słuchaj! Zdejmę to z ciebie, a ty pokonasz tego dzika! O nic więcej cię nie proszę... - ostatnie zdanie wypowiedziałam niemal płacząc.

  Patrzyłam smokowi prosto w oczy. Ten jakby rozumiejąc treść moich słów przestał się tak szarpać. Zbliżyłam się do niego i choć nie miałam kluczy do jego więzów, dzięki swojej mocy mogłam metal skruszyć. Na koniec zostawiłam sobie jego kaganiec. Bałam się to ściągnąć najbardziej, bo mógł spokojnie swoja wielką paszczą zjeść mnie w całości i nici z naszego „porozumienia”.

  Powoli dotknęłam jego paszczy. Smok uciekł spod mojego dotyku pomrukując złowrogo.

   - Jeszcze tylko kaganiec i już cię więcej nie dotknę... - powiedziałam spokojnie.

  Gdy ponownie zbliżyłam dłoń do paszczy ten już się nie oddalił. Metal po chwili skruszał i smok otworzył paszczę na największą jej rozwartość. Od razu cofnęłam się kilka kroków. Gdy rozprostował swoje kończyny i skrzydła okazując jaki to jest potężny schylił pysk do mnie i kiwnął w geście podziękowania.

   - Nie ma za co... - powiedziałam.

  W tym momencie lodowa ściana pękła i dzik znalazł się pomiędzy nami.

   - Mógłbyś się wywiązać z naszej umowy...? - zapytałam cicho, bo krzyk przerażenia ugrzęzł mi w gardle.

  Smok jak gdyby nigdy nic otworzył swoją paszczę i wziął w swoją paszczę lawowego dzika. Pożuł chwilę jak twardego cukierka po czym wypluł kupkę kamieni.

   - No nieźle...

  Nie zdawałam sobie sprawy, że sytuacja wokół nas wygląda aż tak źle. Ogień pochłaniał drewniany dach, którego zgliszcza zaczynały spadać. Utworzyłam swoistego rodzaju lodową tarczę, która miała bronić mnie przed ogniem.

   - Leć! - krzyknęłam do smoka. - Uciekaj!

  Sama zataczałam się i próbowałam dojść do wyjścia, które teraz wydawało mi się koszmarnie daleko. Po drodze leżało mnóstwo tlących się drewnianych odłamków konstrukcji. Metalowe części wyginały się pod dziwnym kątem jeszcze bardziej zagradzając mi drogę ucieczki.

  Padłam na twarz. Moja tarcza okazała się średnio przydatna, bo wraz z moją malejącą siłą malała też siła mojej mocy.

  Smok dalej stał w tym samym miejscu gdzie pożarł dzika. Jemu ogień nie robił żadnych szkód dzięki ognioodpornym łuskom. Kątem oka patrzyłam na niego i widziałam, że on tez mi się przygląda.

  Wreszcie ruszył swoje ciężkie ciało i ruszył w moją stronę. Już myślałam, że stałam się jego wymęczonym posiłkiem. Dlaczego nie pożarł mnie wcześniej jak stałam tak blisko niego...?

  Smok jednak tknął mnie swoją ogromną łapą i obrócił na plecy. Zobaczyłam wtedy jak kolejne ogniowe odłamki spadają na mnie. Smok osłonił mnie swoim ciałem i podniósł swoją łapą. Wyprostował swoje skrzydła i podniósł. Jednak zamiast torować drogę do drzwi, naruszył już i tak słabą konstrukcję dachu i wyleciał. Poczułam chłodne powietrze i zimny wiatr na mojej twarzy.

  Smok wylądował na głównym placu i położył mnie tam. Przewróciłam się na lewy bok i widziałam jak wikingowie nieudolnie chcą gasić stajnię. Po chwili widok przesłonił mi smok jakby chciał bym na nim się chwilę skupiła. Spojrzałam mu u oczy.

   - D-dziękuję... - wyszeptałam, bo w tej chwili nie stać mnie było mnie na nic więcej.

  Smok kiwnął głową i trącił mnie swoim pyskiem. Moja prawa ręka piekła strasznie, bo rana, naruszona przez ogień, z powrotem zaczęła się maścić. Smok dotknął ją swoim językiem, który był strasznie szorstki i ciepły. Jednak po chwili poczułam ogromną ulgę. Rana zaczęła się zasklepiać. Ogólnie poczułam się lepiej i choć jeszcze trochę szumiało mi w głowie to wracałam do normalności.

  Smok dalej patrzył na mnie dziwnie życzliwie i postanowiłam, że spróbuję go dotknąć.. A nuż się uda...

Zbliżyłam swoją dłoń w stronę bestii a ta zbliżyła swój pysk w moją stronę i mogłam poklepać ją po paszczy. Udało się! Zdobyłam jego szacunek i zaufanie!

   - Jeszcze raz dziękuję... - powiedziała cicho.

  Smok patrzył na mnie swoimi ślepiami i widziałam jak jego wielka paszcza układa swój wyraz w coś na kształt uśmiechu.

Hejka wszystkim! Wiem, że dość długo nie wstawiłam rozdziału, ale oprócz szkoły i związanej z nią obowiązków, brakiem pomysłów i weny ogarnia mnie ostatnio też wielkie lenistwo. Staram się to przezwyciężyć, dlatego też ostatnio dosyć dużo rysuję. Wzięłam się ostatnio też za pisanie, zatem sama mam nadzieję, że w bardzo krótkim czasie pojawi się kolejny rozdział. 

Pozdrawiam!

P.S. Jakby ktoś miał pomysł na imię dla smoka to niech da swoją propozycję w komentarzu.  :)